...
แดดอ่อนๆตอนเช้าของฤดูฝน สะท้อนเลนส์แว่น ปะทะเปลือกตา
ผ่านไปแล้ววันวานที่อับเฉา
ได้กลิ่นอาหารเช้า
ผ้าม่านสีซีด กลับดูอบอุ่นใต้แสงแดด
เราไม่ได้มีชีวิตวันนี้เพื่อตัวเองคนเดียว
อยากทำเพื่อใครสักคน
อยากเป็นคนที่มีค่า
ได้ช่วยเหลือใครสักคนตลอดไป
อาหารเช้าอร่อยแค่ไหน
ก็ไม่เท่ามีใครสักคน ที่จะส่งยิ้มมาให้จากเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
โต็ะอาหารมันช่างเงียบ
มีเพียงเสียงเคี้ยว
จิบแอปเปิ้ลไซเดอร์ กลั้วเสียงเปียโนแจ็ซ
ก่อนจะดำเนินชีวิตต่อไป
จินตนาการ คือเพื่อนของเรา
ที่ทำให้เรามีความหวัง
